Geboortebos

Traag en gezapig, zoals dat gaat vandaag, stel ik me open. Het gezang van vogels, de hartige geur van bosgrond, het verkoelende bladerdek, de herfstige kleuren en drassige ondergrond, .... Rustig laat ik alles binnenkomen.

In iedere stap adem ik een ander aspect van het bos in. Zacht en behoedzaam is het bos aanwezig. Er hangt hier iets. Iets vredigs. En magisch. Bijzonder stil ook.

Terwijl ik me zo blijf verbinden met die magie, besef ik dat elk nieuw aspect van het bos, een stukje in mezelf aanraakt. Alsof het bos dat me omringt en waar ik doorheen wandel me in iets voor gaat. Mijn lichaam gaat traag. Voelt zwaar. Voor het bos is dat ok, het neemt mijn lichaam mee.

Een open plek in het bos.

De bomen op zichzelf gericht. Wankelend, scheef hangend of geknakt. Subtiel fragiel evenwicht. Kwetsbaar. Naakt.

De zon brand hier op het hoofd. Maakt heel wat anders wakker. De plek werkt op de zenuwen. Onbegrip. Veel vragen. Zorgen.

Hoe houden ze zich in godsnaam recht hier?

Zucht.

Verderop lonkt daar het bos. Godzijdank, nog helemaal intact. De bodem roept. Ontvangt me in haar schoot. Mijn hoofd doet pijn. Voor het bos is dat ok, het zorgt en neemt me mee.

Luchtig en licht, zo voelt het hier. Krachtige omhulling. Stevig evenwicht. Ik geef me over. Voor het bos is het ok, het neemt me mee.

Onderzoekend ga ik verder. Lekker luchtig. Een herbarium. Daar moet ik plots aan denken. Een huiswerk dat ik als kind met vreugdige gretigheid wist te volbrengen. Het doet me goed. Die fijne herinnering.

Voor het bos is het ok. Het kind in mij tevree. Ik neem de vreugde mee.