Het onzichtbare leven

Een leven kan de meest unieke bochten nemen. En geen enkel leven is gelijk. Soms gaat het je voor de wind en lijkt alles vanzelf te gaan. Andere perioden wordt je geconfronteerd met hindernissen en obstakels die je kwaliteit van leven grondig uitdagen. En weer andere perioden lijkt alles stil te staan. Alsof het leven een einde neemt en je vriendelijk uitnodigt tot een nieuw begin.

Wanneer er iets nieuws ontstaat, kom je vaak op een subtiele manier in onrustige wateren terecht. Ergens in jezelf is er een proces gaande dat je beetje bij beetje uitdaagt in het openen voor dat nieuwe. Wat dat is, dat weet je niet. Hoe het gebeurt, evenmin. Wat wel zeker is, is dat het onzichtbare en onkenbare je voortstuwt. Het duwt je vooruit. Een nieuwe richting in.

Aangezien het nieuw en onbekend is, kan dat gepaard gaan met spanning. Die spanning geeft alleen maar de mate van wrijving weer met je huidige overtuigingssysteem. Eigenlijk is dit een proces dat volledig vanzelf gaat. De duwtjes die je krijgt zorgen voor de nodige ongemakken. Ze nodigen je uit je belemmerende overtuigingen en je situatie te herbekijken. En de nodige aanpassingen te doen. Zo balanceer je als vanzelf naar dat nieuwe evenwicht.

Het is het onzichtbare leven dat ons stuwt en die we zijn. Je kan het bron, essentie of veld van niet-weten noemen. Ik benoem het graag als de natuur in onszelf. Een plek waar je kan rusten en zijn. Waar je in voedende verbinding je sprankel hervindt. Waar je kan thuiskomen, ieder moment opnieuw. En waar je het leven moeiteloos kan omarmen met al dat er is. Je vindt er je eindes. En ook weer ieder nieuw begin.

Door maatschappelijke drukte, beperkende ervaringen en toenemende vervreemding van onszelf kan dit aspect deels of soms helemaal verdrukt raken. Door de druk beetje bij beetje te verzachten en het contact met deze bron te herstellen kan ze weer haar rechtmatige plek innemen. En kan het je van daaruit hernieuwd gaan stuwen in het expressie geven aan wie je werkelijk bent.