Je pad doen en op weg zijn

Stevig zet ik stap na stap, aan een behoorlijk tempo. Al wandelend voel ik de liefde voor de weg. Bij iedere stap word ik krachtiger en krachtiger. Niets lijkt mij vandaag tegen te houden. Meermaals heb ik dit pad bewandeld maar nog nooit op deze manier. Deze keer kom ik duidelijk kracht wandelen.

Ik merk hoe de stevigheid en vastberadenheid me deugd doen. Afwijken van dit pad zit er vandaag niet in. Rusten langs de kant van de weg nog veel minder. Even genieten in het nabijgelegen bosje, neen, vandaag heb ik geen nood aan het bos. Het enige wat mij vandaag interesseert is op mijn pad blijven en mij door niets of niemand laten afleiden. Genieten van het licht dat me omhult. Genieten van de bries die me tot diep vanbinnen verfrist. En genieten van de stevigheid van de ondergrond van dit pad. Ik, alleen, op dit pad, mijn pad, ik en mijn pad. Bij iedere stap lijk ik los te laten wat niet bij mij hoort en lijk ik dat op te laden wat ik nodig heb. Kracht. Hoe heerlijk is dit!

Wanneer deze inzichten zachtjes binnensijpelen herinner ik me weer hoe heilzaam het is om je pad werkelijk te doen. Hoeveel kracht het geeft je gang te gaan en stevige stappen te zetten op jouw pad. Het werkelijk doen en voelen, je weg leven en beleven. Dat is waar het over gaat.

Tegelijkertijd besef ik maar al te goed hoe vaak ik mij nog laat afleiden en me laat overmeesteren. Hoe vaak mijn gedachten en emoties de regie helemaal overnemen. Hoe vaak ik afwezig ben en het pad voor dood achterlaat. Niks leven en beleven, alleen maar overleven. Een pad zonder wandelaar. Auwtsj!

Onderweg zijn en vastberaden stappen doen. Dat is wat vandaag heel duidelijk wil binnenkomen.

Zo gezegd, zo gedaan. Een eerste blogbericht, een feit. Een stevige stap gezet. Op weg.

Merci, lief pad!