Kampvuurmomentje

Ken je dat, zo van die momenten? Dat lichaam, laat even van zich horen. Je poogt toch wat te doen. Maar eender welke impuls naar buiten lijkt al te doven nog voor het in iets constructiefs is bewogen.

Dan maar even niks. De buitenwereld, die boeit toch even niet. 't Komt door de regen. Of nee, 't is door de pijn. Nee, nee, nog beter, laat het die maatschappij maar zijn. Pfff, ..., ook die geest lijkt al te doven nog voor iets zinnigs is uitgesproken. 

Ok, ok, ..., het begint te dagen. Gewoon maar even zitten. Er hoeft even niks. Maar dan ook echt niks. Smoor even iedere impuls tot doen. Kijk en luister gewoon heel even.

 Hè, hè. Wat een geluk. De vonk, die is nog aanwezig. Oooh. En 't vlammetje is ook weder aan 't keren. Hoe kan ik toch steeds dat inchecken met mezelf vergeten?

Vuur? Euh.... Een vlammetje misschien?? Euh..., ook niet echt. Een vonkske??? ....

Pak even dat momentje voor jezelf! En luister gewoon heel even.