Natuurlijke eenvoud
Geheel spontaan ontstond er tijdens een fotozoektocht in de natuur een bijzonder moment waar ik ook nu nog heel erg van kan genieten. Een wonderschone wandeling die werd ingegeven door ons mama tijdens een familie-uitje, waarvoor dank.
Op een bepaald moment werd mijn zus getrokken naar een bepaald plekje waar ze heel graag een foto van wilde nemen. Een boomstam met een smiley, tja, dat zie je inderdaad niet iedere dag. Ik moest toegeven dat het een foto waard was. Toen ook ik besloot deze vreugdige boom te vereeuwigen op foto, kwam mijn vader met een nog grotere verwondering tussen in mijn plan:
'Daar, die moet je trekken, niet die smiley op die boom, dat is toch niet origineel, die daar, dat is pas een kunstwerk!'
Zijn aandacht werd duidelijk getrokken naar een ander beeld op nog geen meter verwijderd van de vreugdige boom. We moesten overduidelijk even stilstaan op deze plek. Opnieuw moest ik toegeven dat ook deze boomstam een foto waard was.
Er ontstond een drive om te fotograferen zoals ik het persoonlijk nog
nooit had gevoeld. Door de band genomen ben ik een stille genieter van
de natuur en heb ik meestal niet zoveel zin om die natuur persé te
fotograferen. Maar deze keer, in dit gezelschap, kon ik niet anders dan
mij overgeven aan de drive van het 'boomstammen fotograferen'.
Eentje van enkel de schaduw, zoals mijn vader mij opdroeg.
Eentje verticaal, mee met de plant. Eentje van de plant en de schaduw, tja, geen schaduw zonder plant voor mij. Eentje horizontaal, om ook het geheel wat
meer in beeld te krijgen. En natuurlijk ook nog één van de boomstam met die
smiley erop. Ook ik vond die echt wel iets hebben.
Geheel voldaan van het gedreven fotograferen bekeken mijn vader en ik
achteraf nog eens de fotoreportage. Hij vond die van de schaduw zonder
de plant het mooist. Die geeft, volgens hem, het best het wonder weer. In een verbazingwekkende 'heen en weer' woordenwisseling kwamen we tot een soort rustgevend besluit:
'Dit kunstwerk komt nooit meer terug. Zelfs volgend jaar, exact dezelfde tijd, met evenveel zonneschijn, zou dit nooit nog hetzelfde kunnen zijn!'
En ja, juist dit besluit bracht me regelrecht de innerlijke stilte in. Hoe simpel kan het zijn.
Zonder ons mama, geen fotozoektocht. Zonder ons zus, geen smiley. Zonder die smiley, geen mysterieuze schaduw. Zonder de boomstammen, geen drive om te fotograferen. Zonder de zon en de plant, geen inspirerende woordenwisseling met ons vader. Zonder fonkelend nagenieten, geen blogbericht.
Het
leven is altijd in beweging. Er is alleen maar dit moment. Hoe simpel kan het zijn.
Blijf je graag op de hoogte van het reilen en zeilen van Mamoko? Laat hier dan je mail adres achter.
Je bent van harte welkom!
Silke