Ode aan de vroedvrouw in mezelf

Wat wil je later worden? Zelf had ik reeds op jonge leeftijd een stevig antwoord op deze vraag. Ik moest en zou vroedvrouw worden. En dit was zo een hevige wens dat niets of niemand mij hiervan zou afbrengen. Wanneer ik nu kinderen en tieners hoor antwoorden op deze veelvuldig gestelde vragen, word ik vaak heel stil vanbinnen. Heb je echt een keuze? Zijn er echt zoveel verschillende opties waar je ééntje van mag uitkiezen? Raar, ik heb die fase precies niet gekend.

Wat ik op dat moment ook nog niet door had, is dat vroedvrouw worden, zijn en doen, meer iets had van een 'never-ending' geworstel met mezelf dan van de vreugde die je normaal gezien voelt bij het neerzetten van je droom. Het was inderdaad een soort roeping. Zonder dat roep-gehalte had ik nooit 1 stap op die weg kunnen gaan. Een weg die alles behalve vlot ging.

Gedreven en met veel enthousiasme heb ik de knepen van het vak helemaal onder de knie gekregen. Intens genoten van de zachtheid van dit werk. Enorm geleden onder de ruwe, harde kantjes van het vroedvrouw zijn.

Na een 10-tal jaar als vroedvrouw gewerkt te hebben, knapte er iets in mij. Waar ik toen met mijn verstand niet bij kon, gebeurde. Ik stopte ermee. Het was genoeg geweest. De heiligheid die ik gaandeweg had ontdekt en beleefd was zo mooi dat ik de krankzinnigheid van de manier waarop dit werk zogenaamd uitgevoerd diende te worden er niet meer kon bijnemen. Ik was doodmoe van het me continu in bochten moeten wringen om de heiligheid gewoon maar een beetje te kunnen waarborgen.

Vele jaren heb ik nog nodig gehad om deze periode af te ronden. Het was opnieuw een zoeken naar hoe ik de heiligheid die ik had ontdekt kon meenemen in mijn verdere leven. Ook een enorm wroeten om alles dat ik in die periode had meegemaakt een rustige plaats te geven in mezelf. Een deel van de tol heb ik nog weg te werken. Het mag nu echt helemaal los.

Nu ik zo terugkijk op mijn leven als vroedvrouw, besef ik dat ik in wezen nooit echt geklikt heb met de gangbare praktijken. Ik kijk nu met veel ongeloof op deze periode terug. Hoe heb ik dit in godsnaam klaargespeeld? Hoe heb ik dit zo lang volgehouden? Dat moet dan toch die roeping geweest zijn, of zeg ik beter die onweerstaanbare drang.

Ik realiseer me nu wel dat deze periode een immense leerschool is geweest voor mijn diepere ik. Om me een weg te banen door de chaos van het leven als vroedvrouw heb ik vele vaardigheden ontwikkeld. Maar bovenal heb ik door dit werk de diepe heiligheid ontdekt die gepaard gaat met het leven. Dit raak ik nooit meer kwijt.

Lieve vroede vrouw, je hebt dat goed gedaan. Rust in vrede!